ครูผู้หนึ่งซึ่งเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยว กระเตงลูกสาว 2 ขวบ ไปสอนออนไลน์ที่โรงเรียนเป็นประจำ เพราะที่บ้านไม่มีใครดูแล ขณะที่อุปกรณ์การสอนต่าง ๆ ก็อยู่ที่โรงเรียนทั้งหมด การอุ้มลูกไปทำงานด้วย จึงเป็นทางออก
"น้องโสน" กลายเป็นเด็กพิการ ทั้งที่เกิดมาแข็งแรง สมบูรณ์ ตอนอายุขวบเศษเริ่มหัดพูดเป็นคำแล้วด้วยซ้ำ แต่กลับป่วยหนักถึงขั้นติดเชื้อในกระแสเลือด คาดว่าอาจได้รับเชื้อบางอย่างจากโรงพยาบาลตอนที่แม่พาไปเยี่ยมคุณตา
หมอรักษาน้องโดยให้ยาฆ่าเชื้อ แต่หลังจากหายป่วย น้องก็มีพัฒนาการช้า เริ่มไม่ได้ยิน กระทั่งหูหนวกเป็นใบ้ในที่สุด ส่วนพ่อกับแม่ก็เริ่มมีปัญหาสะสม ที่สุดจึงเลิกรากันไป
ภาระของพ่อเลี้ยงเดี่ยวถือว่าหนักหน่วง เงินเดือนไม่มาก แต่ต้องดูแลลูกสาวที่พิการ ต้องพาไปหาหมอตามนัด ไหนจะค่าเช่าบ้าน และอีกสารพัด ขณะที่เพื่อนครูต่างรู้สึกสงสาร ช่วยกันหานมโรงเรียน ข้าวสาร ไข่ไก่ไปให้ เพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย
แม้ตอนนี้หนูน้อยจะได้ใส่เครื่องช่วยฟัง แต่ดูเหมือนไม่เป็นผล ทางเลือกสุดท้ายที่แพทย์แนะนำ คือ การผ่าตัดฝังประสาทหูเทียม ซึ่งต้องใช้เงินเป็นล้าน ลำพังเงินเดือนครูชั้นผู้น้อยหรือจะสู้ไหว ค่าผ่าตัดข้างละ 850,000 บาท รวมสองข้างก็ 1,700,000 บาท แต่ใช้สิทธิ์เบิกได้เพียงข้างเดียว อยากให้ลูกกลับมาได้ยินอีกครั้ง แต่ความหวังเลือนลาง
ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าลูกไม่ได้ยินเสียงที่พ่อสื่อสารด้วย แต่ก็พยายามสอนลูกด้วยวิธีต่าง ๆ ผ่านภาษากาย พยายามเล่นด้วยกัน บางทีก็ใช้ภาพ กระตุ้นความสนใจ
ยิ่งลูกสาวตอบสนองได้ดี ก็ยิ่งรู้สึกเสียดาย หากพ่อมีกำลังทรัพย์มากพอ ลูกคงได้ผ่าตัดรักษาหูทั้ง 2 ข้าง จนสามารถได้ยินเสียงต่าง ๆ และกลับมาพูดเจื้อยแจ้วให้พ่อได้ชื่นใจ...อีกครั้ง
น้ำใจ...ยิ่งให้ยิ่งได้
