เจมส์ เรืองศักดิ์ ลอยชูศักดิ์ โพสต์เล่าเรื่องเล่าผ่านเฟซบุ๊กส่วนตัว หวนนึกถึงเหตุการณ์ที่นำความสูญเสียมหาศาลมายังคนไทย เมื่อวันที่ 11 ธ.ค. 2541 เครื่องจากดอนเมืองไปยัง สุราษฎร์ธานี เกิดตก จนทำให้มีผู้เสียชีวิตจำนวน 101 คน จากจำนวนผู้โดยสารและลูกเรือ 145 คน
เจมส์ เรืองศักดิ์ โพสต์ว่า 24 ปีที่ผ่านมา ใช้เวลากว่า 10 ปี ทนทุกข์ทรมานทุกครั้งเวลาขึ้นเครื่องบิน ทั้งพึ่งยาจากแพทย์ ทั้งพึ่งทางธรรมมะ หรือทางความเชื่อทุกแบบที่จะทำให้ตนเองดีขึ้น
ถึงแม้ว่าจะเชื่อมั่นในสถิติความปลอดภัยของเครื่องบิน และไม่เคยลดความเชื่อมั่นในการบินไทยที่เป็นสายการบินที่ปลอดภัยและดีที่สุดในใจผมเสมอ (ทุกวันนี้ผมบินต่างประเทศ ผมเลือกแต่การบินไทย ผมจ่ายเงินเองนะไม่ได้บินฟรีอย่างที่ลือกัน) แต่ 10 ปีแรก ผมอยู่ด้วยความทรมานทุกครั้งที่มีเหตุต้องขึ้นเครื่องบิน
เหงื่อจะออกเต็ม 2 ฝ่ามือ หัวใจจะเต้นไม่เป็นปกติ หายใจไม่สะดวกสบาย ทั้ง ๆ ที่อากาศในเครื่องบินสะดวกสบาย เวลาขึ้นเครื่องบิน ใครที่เดินทางไปกับผมจะทราบดีว่า ตลอดเวลาบนเครื่องผมจะไม่คุยกับใครเลย หน้าต้องจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ห้ามใครมาปิดหน้าต่าง และผมต้องนั่งติดหน้าต่างเสมอ จ้องมองตลอดทั้งชั่วโมงที่ต้องบิน ตาแทบไม่กระพริบ เพื่อให้ชัวร์ว่าข้างนอกปลอดภัยดี
และหากมองออกไปแล้วเห็นเมฆดำ หรือเกิดฟ้าฝนระหว่างที่เครื่องบินอยู่ นั่นคือนรกของผมเลยครับ ในขณะที่ทุกคนในลำนั่งกันอย่างปกติดี แต่ผมจะอยู่ไม่สุข มันจะรู้สึกเเย่มาก ๆ ครับ เกินจะบรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือ เพราะภาพเดิม เสียงเดิมๆ กลิ่นเดิมๆ หรือเเม้แต่รสชาติเดิมของน้ำในบึงที่เกิดเหตุคืนนั้น มันจะกลับมาหมด มันเป็นความรู้สึกที่เเย่เกินสาธยาย หลายครั้งที่ผมอยากร้องไห้ออกมาดังๆบนเครื่องบิน แต่ด้วยเป็น เจมส์ เรืองศักดิ์ ผู้ชายตัวสูงใหญ่เกือบ 2เมตร เเละเป็นที่รู้จักของทุกคนบนนั้น ผมอายครับ ก็ต้องอดทนกันไปครับ
10 ปีแรกกับความทรมาน 10 ปีที่สองผมอยู่กับอาการที่ดีขึ้น ดีวัน ดีคืน ด้วยความเข้าใจในชีวิตที่มากขึ้น และที่สำคัญได้ผมได้พบกับภรรยา (ครูก้อย) ที่เธออยู่เคียงข้างและให้กำลังใจผม คอยบีบมือผม ปลอบใจ โอบกอด เวลาที่มีอาการ จนถึงวันนี้ที่ผมคิดว่าผมหายเป็นคนเกือบปกติ ผมคิดว่าน่าจะ 97-98% แล้วนะ อีก 2% มันจะมีอาการเมื่อเครื่องลดระดับอย่างรวดรวดเเละเป็นเวลานานเกิน 10 วิ ซึ่งผมเคยเจอแค่ครั้งเดียว
ทุกวันนี้ชีวิตผมมีความสุขมากครับ ทุกอย่างมันเติมเต็มทุกบทบาทของชีวิต มันดีมากอย่างที่ไม่เคยดีขนาดนี้มาก่อน ทั้งข้างในคือความคิด และข้างนอกคือความสัมพันธ์ ครอบครัวและชีวิตความเป็นอยู่
ผมบอกภรรยาเสมอว่า ทุกวันนี้ไม่รู้จะเอาเวลาไหนไปมีความทุกข์เพราะความสุขที่มีอยู่ตรงหน้าทุกวันนี้มันยังใช้ไม่ทันเลยจริงๆ แต่ละวันอยากมีเวลาเพิ่มเพราะใช้ความสุขไม่ทันจริงๆหรืออาจเป็นเพราะผมเคยผ่านเรื่องราวแบบนี้มาด้วยมั้ง ผมถึงรู้ซึ้งถึงคุณค่าของเวลาและการมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขมากว่าปกติ
ขออุทิศส่วนกุศลและรำลึกถึง 101 ชีวิตที่กลับไปไม่ถึงบ้านในวันนั้น
