| วัน-เดือน-ปี | คำเขียน | คำอ่าน | คำแปล |
|---|---|---|---|
| 31-1-2567 | สมฺมาทิฏฺฐิสมาทานา สพฺพํ ทุกฺขํ | สัมมาทิฏฐิสะมาทานา สัพพัง ทุกขัง | ผู้มีสัมมาทิฐิ ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวง |
| 30-1-2567 | รกฺเขยฺย นํ สุรกฺขิตํ | รักเขยยะ นัง สุรักขิตัง | ควรรักษาตนเองให้ดี |
| 29-1-2567 | ทฬฺหเมนํ ปรกฺกเม | ทัฬหะเมนัง ปะรักกะเม | พึงบากบั่น ทำการงานให้มั่นคง |
| 28-1-2567 | อนตฺเถ น ยุตฺโต สิยา | อะนัตเถ นะ ยุตโต สิยา | ไม่ควรทำสิ่งที่ไม่มีประโยชน์ |
| 27-1-2567 | ปุพฺเพ หนติ อตฺตานํ | ปุพเพ หะนะติ อัตตานัง | ผู้หลอกลวง ชื่อว่าทำร้ายตนเองก่อน |
| 26-1-2567 | โกธชาโต ปราภโว | โกธะชาโต ปะราภะโว | เมื่อโกรธ ย่อมเสื่อมจากความดี |
| 25-1-2567 | ทุกฺโขปิ ปณฺฑิโต น ชหาติ | ทุกโขปิ ปัณฑิโต นะ ชะหาติ | บัณฑิต แม้มีทุกข์ก็ไม่ละทิ้งธรรม |
| 24-1-2567 | ปาปานํ อกรณํ สุขํ | ปาปานัง อะกะระณัง สุขัง | การไม่ทำบาป นำมาชึ่งความสุข |
| 23-1-2567 | ปาปานิ ปริวชฺชเย | ปาปานิ ปะริวัชชะเย | ควรละบาปทั้งหลายเสีย |
| 22-1-2567 | ปาเปน ปาปํ สนฺทมานา | ปาเปนะ ปาปัง สันทะมานา | คนชั่ว ย่อมเพลิดเพลินในการทำบาป |
| 21-1-2567 | ปุญฺเญน ปุญฺญํ สนฺทมานา | ปุญเญนะ ปุญญัง สันทะมานา | ผู้มีบุญ ย่อมยินดีในการทำบุญ |
| 20-1-2567 | ปจฺฉา ตปฺปติ ทุกฺกฏํ | ปัจฉา ตัปปะติ ทุกกะตัง | กรรมชั่ว ย่อมตามเผาผลาญในภายหลัง |
| 19-1-2567 | น โหติ สุขํ ทุกฺกฏการินา | นะ โหติ สุขัง ทุกกะตะการินา | คนทำชั่ว ย่อมไม่มีความสุข |
| 18-1-2567 | พหูนํ ปณฺฑิโต ชีเว | พะหูนัง ปัณฑิโต ชีเว | บัณฑิต ย่อมอุทิศตนเพื่อหมู่ชน |
| 17-1-2567 | กลฺยาณมิตฺตตา โหติ | กัลยาณะมิตตะตา โห-ติ | มีกัลยาณมิตร เป็นสิ่งดี |
| 16-1-2567 | ปิโย จ ครุ ภาวนีโย | ปิโย จะ คะรุ ภาวะนีโย | ครู เป็นที่รักและเคารพของศิษย์ |
| 15-1-2567 | กร ปุญญมโหรตฺตํ | กะระ ปุญญะมะโหรัตตัง | ควรทำความดี ให้เป็นนิจ |
| 14-1-2567 | ปญฺญา ว ธเนน เสยฺโย | ปัญญา วะ ธะเนนะ เสยโย | ปัญญานั่นแล ประเสริฐกว่าทรัพย์ |
| 13-1-2567 | ปุตฺตา วตฺถุ มนุสฺสานํ | ปุตตา วัตถุ มนุสสานัง | เด็ก คืออนาคตของมวลมนุษย์ |
| 12-1-2567 | สิปฺปสมํ ธนํ นตฺถิ | สิปปะสะมัง ธะนัง นัตถิ | ไม่มีทรัพย์ใดเทียบเท่าศิลปะ |
| 11-1-2567 | นตฺถิ วิชฺชาสมํ มิตฺตํ | นัตถิ วิชชาสะมัง มิตตัง | ไม่มีมิตรใดเสมอด้วยวิชาความรู้ |
| 10-1-2567 | สุตธนญฺจ โหติ | สุตะธะนัญจะ โห-ติ | ความคงแก่เรียน เป็นทรัพย์อันประเสริฐ |
| 9-1-2567 | สมชีวิตา โหนฺติ | สะมะชีวิตา โหน-ติ | ควรเป็นอยู่ให้เหมาะสม |
| 8-1-2567 | ธมฺมญฺจเร สุจริตํ | ธัมมัญจะเร สุจะริตัง | พึงประพฤติธรรมให้สุจริต |
| 7-1-2567 | อนุมชฺฌํ สมาจเร | อนุมัชฌัง สะมาจะเร | พึงประพฤติตนให้พอเหมาะพอดี |
| 6-1-2567 | สุขิตา โหนฺตุ นิพฺภยา | สุขิตา โหนตุ นิพภะยา | จงมีความสุข ปราศจากทุกข์ภัย |
| 5-1-2567 | สทา ภทฺรานิ ปสฺสตุ | สะทา ภัทรานิ ปัสสะตุ | จงประสพแต่สิ่งที่ดีงาม |
| 4-1-2567 | สุขิตกายจิตฺโต โหตุ | สุขิตกายจิตฺโต โหตุ | จงเป็นผู้มีความสุขกาย สบายใจ |
| 3-1-2567 | จิตฺตํ รกฺขถ เมธาวี | จิตตัง รักขะถะ เมธาวี | ผู้มีปัญญา ย่อมตามรักษาจิต |
| 2-1-2567 | สจิตฺตปริโยทปนํ | สะจิตตะปะริโยทะปะนัง | หมั่นทำจิตของตนให้ผ่องใส |
| 1-1-2567 | จิตฺตํ ทนฺตํ สุขาวหํ | จิตตัง ทันตัง สุขาวะหัง | จิตที่ฝึกดีแล้ว นำความสุขมาให้ |
