พ่อขลุ่ยเขียนถึงกันยา ลูกสาวแห่งชาติ เฝ้าฟูมฟักป้อนนมป้อนน้ำ ตั้งแต่น้ำหนัก 70 กก. มาถึง 200 กก.วันนี้ไม่มีอีกแล้วคอกว่างเปล่า
พังกันยา ลูกสาวแห่งชาติ ล้มด้วยโรคติดเชื้อเฮอร์ปีส์ในช้าง หลังน้องออกเดินทางไกลกลับดาว พ่อขลุ่ย ควาญช้างที่ดูแลพังกันยา มานานเกือบ 1 ปี โพสต์ถึงกันยา "นางฟ้าตัวน้อยของพ่อ” โดยระบุว่า บรรยากาศยามค่ำคืนที่มืดมิด และเงียบสงัด คอกนอกที่ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เศษหญ้าแห้งที่ใช้ปูรองให้หนูนอน ไม่ได้กลิ่นตัวหอม ๆ ของหนูที่พ่อคุ้นเคย ไม่มีเต็นท์นอนของพ่อที่ใช้นอนเฝ้าหนูมาป็นแรมปี
ตั้งแต่วันแรกที่รถจากกรมอุทยานแห่งชาติสัตว์ป่าและพันธุพืช นำหนูมาส่งที่ปางภัทร พ่อนอนเฝ้าหนูในคอกชั่วคราว ที่ใต้ต้นลิ้นจี่ เป็นคืนแรกช่วงเดือน พ.ย 66 ซึ่งตรงกับเดือนนี้ พ.ย 67 ตลอดทั้งคืนต้องนอนหนาวตากน้ำค้าง แต่ไม่ได้ทำให้พ่อท้อใจตั้งใจจะดูแลหนูให้เติบโตแข็งแรง เป็นแม่พังสาวที่สวยงามที่สุด
ข้อความตอนหนึ่งในจดหมายของพ่อขลุ่ย บอกด้วยว่า ตั้งแต่นั้นมาพ่อดูแลหนูทั้งวันทั้งคืน ป้อนนม ป้อนน้ำ สอนฝึกให้หนูกิน ฝึกใช้ชีวิตเหมือนลูกช้างทั่วไป แต่ด้วยที่หนูเป็นลูกช้างที่เกิดก่อนกำหนด พัฒนาการทักษะต่าง ๆ ของหนูแทบจะไม่มีเลย พ่อใช้เวลาในการดูแลฟูมฝักหนูเกือบจะครบหนึ่งปี หนูแข็งแรงเรื่อย ๆ มีแม่รับที่ใจดีรักหนู มีพี่ชายตุ๋ยที่ช่วยพ่อดูแลหนูในช่วงที่พ่อไปทำธุระ หรือไปดูแลพี่ช้างตัวโต พี่ชายยอมสละเวลาของชีวิตในช่วงวัยรุ่นที่จะไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน ยอมดูแลหนูเพราะเวทนาสงสารในความเป็นลูกกำพร้าแม่
ความสดใสร่าเริ่งของหนู ทำให้หนูดีขึ้น ทุกวันการเจริญเติบโตทางร่างกายของหนูดีขึ้นจาก 70 กก. มาถึง 200 กก. พ่อดีใจมากเหนื่อยเพียงไหนขอให้หนูแข็งแรงเท่านี้พ่อก็พอใจแล้ว ถึงบางคืนยามดึกพ่อเผลอหลับไม่ได้ลุกมาป้อนอาหารให้หนู หนูก็จะใช้งวงเล็ก ๆ เขย่าเต็นท์ให้พ่อตื่นมาป้อนอาหารหนู ยามเมื่อพ่อลุกไปทำธุระ หนูจะส่งเสียงร้องเรียกหา ห่างไม่ได้เลย
หนูน่ารัก รู้ความขึ้นทุกวัน มีวีน มีเหวี่ยง มีอิจฉา มีหวง มีความรู้สึกเหมือนมนุษย์ ยามพ่อดุหนูจะไปแอบอยู่ข้างเสา รอให้พ่อไปง้อ ยามหาพ่อไม่เจอก็จะมุดเข้าหาในเต็นท์นอนพ่อ หนูเป็นมนุษย์ในร่างช้าง หนูจะมีอาการดีใจดี้ด๊าเมื่อพ่อพาเดินไปเล่นน้ำตก ให้พ่ออุ้มไปเบียดพี่วันใหม่ บางคืนพ่อแอบบ่นกับตัวเองอยากนอนเต็มอิ่มโดยไม่ต้องตื่นกลางดึกคืนละ 3-4 ครั้ง เพื่อป้อนอาหารให้หนู มันทั้งเพลียทั้งง่วง พ่อทำแบบนี้วนเวียนมาเกือบปี
คืนนี้พ่อไม่ต้องตื่นมากลางดึกอีกแล้วใช่ไหม พ่อจะได้นอนเต็มอิ่ม แต่หนู่รู้ไหมพ่อไม่สามารถข่มตาข่มใจให้หลับลงได้เลย ภาพทุกอย่างที่พ่อเคยดูแลหนูทุกค่ำคืนมันลอยวนในสมองในหัวใจพ่อตลอดเวลา ป่านนี้ หนูกำลังเดินทางไปถึงไหนแล้ว คืนนี้ฝนตกหนูจะหนาวไหม ใครจะคอยห่มผ้าให้หนู หนูจะหิวหรือเปล่า หนูจะหวาดกลัวอะไรไหม แค่เสียงฝนตกเสียงดัง หนูยังกลัวพ่อต้องคอยกอดปลอบหนูทุกครั้ง
หรือว่า หนูเดินทางไปถึงสรวงสวรรค์ชั้นฟ้าบ้านของหนู หนูแค่แอบหนีมาเที่ยวเล่นในเมืองมนุษย์ใช่ไหม ถึงเวลาที่หนูต้องกลับแล้วใช่ไหม หนูเดินทางกลับไปในอ้อมกอดของพ่อ "นางฟ้าตัวน้อยของพ่อ" (พ่อคิดถึงหนูเหลือเกิน)
